We spreken een enthousiaste deelnemer van het Op Stap-traject: Christina Otten-Stuifzand, 44 jaar, getrouwd, moeder van twee jongens van 19 en 13 jaar en woonachtig in Hoogeveen.

Vanuit de supermarkt

“Ik heb 15 jaar bij de Jumbo gewerkt. Eerst in de slagerij, toen bij de kassa en daarna op de  bloemenafdeling. Op het laatst was ik teamleider bij de kassa. Gelijk met mij was Diana van Essen begonnen. Het klikte goed tussen ons en vanaf dag één waren we vriendinnen. Na 15 jaar Jumbo daalde bij ons beiden de motivatie. Toevallig lazen we op de site van Zorgplein Noord over het Op Stap-traject. We waren benieuwd en gingen samen naar de informatiebijeenkomst in Assen. Er presenteerden zich daar vijf organisaties. Toevallig liep ik daar Angela Kroon van de Westerkim tegen het lijf. Ik kende Angela van vroeger; we hadden ooit beiden een vakantiebaantje gehad bij slagerij Wildeboer. Angela zei: “ik ken oe”.

Een warm welkom bij de Westerkim

Met alle vijf organisaties hadden we een gesprek en alle vijf (!) nodigden ons uit voor een meeloopdag. Ik ben overal geweest en kreeg daardoor acuut last van keuzestress. Dan ga je op je gevoel af en is een warm welkom wat telt. Angela was heel enthousiast. Ze had mij wel 10x gevraagd of ik al een keuze had gemaakt. Bij de Westerkim mocht ik meelopen op de somatiek-afdelingen Kleibosch en Kampsheide. Toen ik het aan mijn zus vertelde werd zij ook enthousiast. Ik zei dat er bij de ZZWD nog wel een plekje was. Ze heeft daar toen gesolliciteerd en werd aangenomen. Diana en ik kozen voor de Westerkim.

Opleiding Helpende 

Met z’n drieën begonnen we aan de opleiding Helpende. Dit was bij de Noorderpoort in Assen. We waren alle drie zeer gemotiveerd. Op school noemden ze ons ‘de drie musketeers’. We werkten steeds vooruit, omdat we alles interessant vonden. Daarnaast was het natuurlijk ook gezellig om met z’n drieën te studeren. De opleiding Helpende duurde één jaar, maar wij waren al in een half jaar klaar. Alle drie slaagden we cum laude. Ik heb het trouwens ook erg getroffen met mijn werkbegeleiders en teamleider.  Zij stimuleerden mij en stonden altijd voor mij klaar. Het eerste half jaar werden we helemaal uitgepland. Het tweede half jaar was het acht uur school, acht uur overgepland en acht uur ingepland. Ik heb de opleiding superleuk gevonden. Door die acht uur dat je overgepland staat is er tijd om alles goed te leren. Ook fijn was de baangarantie. Mocht je niet slagen of ging je stoppen dan hoef je niets terug te betalen. De overheid subsidieert zonder onderliggende eisen. Dat maakt het laagdrempelig. Voor de opleiding Helpende had je drie leerboeken, maar daar hebben we amper in gekeken. Alles ging digitaal via Digibieb. Daar stonden ook de praktijkoefeningen op. Die kon je niet uitprinten. Ik ben al 30 jaar uit de schoolbanken, dus dit was een hele verandering. Gelukkig heeft een aardige docent alles steeds voor ons op papier gezet. Een andere omschakeling was dat wij gewend waren ‘meester’ of ‘juf’ te zeggen. Dit moest ‘mentor’ worden. En ‘juf’ is tegenwoordig de eigen naam. Typen was ook een dingetje, omdat ik nooit typeles heb gehad. Terwijl de jeugd knipte en plakte typte ik met twee vingers. Maar ook dat kreeg ik na verloop van tijd onder de knie, dankzij mijn supermotivatie.

Ongeluk

Tijdens de tweede les kreeg ik een ongelukje. Ik struikelde over mijn tas en viel op de verwarming. Met een gekneusd gezicht en dikke lippen tot gevolg. Mijn zus en Diana reden me meteen naar het ziekenhuis. Ik bleek een hersenschudding te hebben. Later kwam daar staar aan beide ogen bij. Ik moest twee weken rust houden, waardoor ik lessen miste. In december moest ik geopereerd worden aan de ogen. Hierdoor miste ik weer twee lessen. Daar baalde ik enorm van. Mijn teamleider heeft me toen goed gesteund. Ik wilde niet thuis zitten. Zij stelde voor om bij de Westerkim hand- en spandiensten te verrichten. Als het maar geen bukken of tillen was, kon ik alles. Ik voelde me zo schuldig, maar wilde per se niet thuis zitten. Ik ging ook gewoon naar school, terwijl ik niets van het bord kon lezen. Anderen moesten mij voorlezen.

Vervolgopleiding

Na ons slagen wilden wij alle drie verder voor de opleiding Verzorgende IG. Jammer genoeg moest mijn zus daarvoor naar het Deltion College in Zwolle. Wij konden terecht bij het Alfa College in onze eigen woonplaats. Toevallig wilde een collega van mij ook beginnen met de IG-opleiding. We zijn nu weer ‘de drie musketeers’, alleen in een andere samenstelling. Er zijn trouwens nog negen collega’s vanuit de Westerkim die deze opleiding doen. Voor de IG-opleiding heb ik veel vrijstellingen en hoef ik maar één keuzemodule te doen. De opleiding doe ik op deze manier versneld in twee jaar. Op de Noorderpoort zaten we in een gebouw van Zorggroep Drenthe. Nu zitten we op een ‘echte’ school met jeugd om ons heen. Zelfs mijn eigen kind zit op die school. Dat is wel wennen. De jeugd heeft bijvoorbeeld muziek hard aan staan of zit continu op de telefoon. Een schooldag duurt van 10.00 tot 17.00 uur. Het laatste uur doen we huiswerk. Maar thuis ben ik ook nog wel bezig, omdat ik me op school toch iets minder kan concentreren. Het is een totaal andere wereld waarin ik me nu begeef. Ik heb bijvoorbeeld een klasgenoot die jarenlang kapster is geweest. Dan is de vooropleiding Helpende helemaal prima. De Westerkim had als eis dat je na de opleiding Helpende de opleiding Helpende Plus moest doen. De plusopleiding duurt 10 weken. Het verschil is dat je dan ook met tilliften en medicatie mag werken. Deze onderwerpen krijg ik ook bij de IG-opleiding, dus zodra ik deze twee modules heb afgerond, mag ik ook werken met tilliften en medicatie. Als keuzemodule doe ik Complementaire zorg. Dat gaat over de effecten van muziek, oliën, handmassage, voetmassage en geuren op mensen met dementie. Ik werk nu op de afdeling Linde, waar PG-cliënten wonen. Vorige week was mijn eerste dag. Toen we bepaalde muziek opzetten ging een bewoonster ineens heel hard meezingen. Het was mooi om te zien wat muziek kan doen.

“Helemaal op mijn plek”

Voor iemand die helemaal niet uit de zorg komt is het fijn als je er langzaam in kunt groeien. Voor een buitenstaander kan het best een schok zijn als je een vreemde moet wassen of zijn billen moet afvegen. Ik was vanaf het begin benieuwd en geïnteresseerd in alles. Waar ik wel erg aan moest wennen was de geur. Maar je krijgt veel waardering en het geven van warme zorg vind ik het mooiste wat er is. Ik ben blij met de kans die ik gekregen heb dankzij het ‘Op stap’-traject. Ik zit helemaal op mijn plek.”