Donderdag 1 juni heeft Zilveren Kruis (onze grootste zorgverkoper)
haar inkoopbeleid voor de komende jaren gepubliceerd. Wellicht niet
erg fancy om daar iets over te schrijven, maar toch noodzakelijk.
Want er komen uitdagingen, en daarmee kansen, aan voor de
Verzorging en Verpleging in de langdurige zorg. En die gaan we
allemaal ervaren. Ik vanuit mijn bestuurlijke rol, de ondersteuners
vanuit ondersteuning en ook allen die bij de cliënten zorg verlenen.
Zilveren Kruis stelt in haar inkoopbeleid een aantal inkoopdoelen. Daarvan staat op nummer 1: zelfredzaamheid. In een moeilijke term (waarom makkelijk doen, als het moeilijk kan….) reablement. De makkelijke Nederlandse vertaling hiervan is ‘herstelgerichte zorg’. Dit is een vorm van zorg die uit Denemarken is overgekomen. Het is gebaseerd op wat ouderen willen en niet persé wat zorgorganisaties willen. Het begon overigens niet in Denemarken, maar in Zweden. In 2007 startte de gemeente Frederica een experiment. Ouderen die hulpbehoevend werden en thuis wilden blijven wonen kregen niet een standaardaanbod van huishoudelijke hulp en thuiszorg. In plaats daarvan kregen ze een revalidatietraject met als doel de cliënt weer zelfstandig te maken. Dit verliep uiterst succesvol.
Het reablement-model wordt ondertussen in Nederland, Noorwegen, Australië, Engeland en Nieuw-Zeeland aangeboden onder dus de noemer ‘herstelgerichte zorg’.
De Deense langdurige zorg biedt ouderen een nieuwe, innovatieve manier om met de vergrijzing (en daarmee de toenemende behoefte aan langdurige zorg) om te gaan. Andere EU-lidstaten worden door de Europese commissie aangemoedigd om naar Denemarken te gaan en hun langdurige zorg ook zo te ontwikkelen. Het vraagt wel een andere kijk op ouderendom. Met daarbij het uitgangspunt dat iedereen hiervoor geschikt is. Zelfstandigheid van ouderen is daarbij het motto. We moeten daarvoor, ook ik, onze dienstbaarheid en hulpvaardigheid (vaak de reden waarom we in de zorg werken) opzij zetten.
Ik illustreer dat met het volgende voorbeeld: Een oudere, alleenstaande man, moest geholpen om weer zelfstandig thuis te wonen. Na enige ondersteuning kon hij onder andere zelf zijn eten opwarmen in de magnetron. Hij kreeg alleen voor complexe zaken nog thuiszorg. ‘Toen in maanden na het reablement-traject de oorspronkelijke begeleider bij deze man over de vloer kwam, was er net iemand van thuiszorg aanwezig. Ongevraagd liep zij met de maaltijd van de man naar de magnetron om het voor hem op te warmen. Op de vraag waarom ze dat deed, antwoordde ze: ‘ach, hij vindt het gewoon fijn als er voor hem gezorgd wordt’. Op deze manier brengen mensen, vaak ook naasten of familieleden, vanuit een totaal begrijpelijke gedachtegang de zelfstandigheid van ouderen in gevaar.’
Wij zijn zo gewend het over te nemen, maar de toekomst wordt dus: we leren ouderen weer zelfstandig te worden, hoe beperkt dat ook kan.
En dit is wat mij betreft ook een kans om toekomstige personele problemen het hoofd te bieden.
Ria Knotters
Naar blog april 2023