“Samen met mijn vrouw kwam ik 9 jaar geleden in de Westerkim wonen, omdat mijn vrouw blind was. Dit is gekomen doordat ze diabeet was. Ze werd van de ene op de andere dag blind. Daardoor zijn we samen naar de Westerkim gegaan”. Geëmotioneerd: “Mijn vrouw wilde graag dat ik goed terecht kwam. We kenden de Westerkim, omdat mijn vader hier woonde. We kwamen samen op kamer 502. Kort daarna overleed mijn vrouw en ben ik naar de Praam gegaan, omdat ik naar een eenpersoonskamer moest. Hier heb ik met veel plezier gewoond. Door de nieuwbouw ben ik in mei 2021 verhuisd naar de Kampsheide 1. In het begin moest ik wel wennen, omdat mijn uitzicht niet zo mooi is, maar nu zou ik niet meer weg willen. Het is hier geweldig; ik heb goede verzorging en een prachtig appartement. Ik zou hier voor geen goud meer weg willen. De medewerkers zijn goed voor me!”
Verhalen
“Voor mij betekent geloof, hoop en liefde. Dat je de kracht vindt om verder te gaan na iets verdrietigs.”
Het verhaal van de heer Knol
Geboren in Tiendeveen
“Het was 1932 toen ik geboren werd in Tiendeveen, een dorp vlakbij Hoogeveen. Mijn vrouw en ik hebben 5 kinderen gekregen, 3 zonen en 2 dochters. 1 zoon is overleden. Ik heb gelukkig met alle kinderen contact, waar ik erg blij mee ben. Mijn oudste dochter komt hier het meeste; zij woont hier 10 minuten vandaan. Ze doet boodschappen en de was voor me en samen wandelen we de Hoofdstraat over. Zo nu en dan gaan we uit eten op zaterdagavond. Ik heb een goed leven hier. De rest van de kinderen spreek ik per telefoon. Dan kunnen we wel drie kwartier kletsen!”
Vóór de Westerkim heeft meneer Knol met zijn vrouw op Tiendeveen gewoond. Totdat zijn vrouw ineens zei: “Ik wil in de stad wonen”. Henk zei nog dat ze niet wist wat ze vroeg. Toch ging hij in de stad Rotterdam solliciteren. Hij werd aangenomen bij de RET (Rotterdamse Electrische Tram) als bestuurder op de tram. Hij had 40 meter tram achter zich. “Elke dag kwamen veel passagiers in de tram, maar ik mocht weinig contact met de passagiers hebben, omdat ik moest opletten. Het is een risico-vak. Maar met mijn 2 Brabantse collega’s heb ik heel wat af gelachen!”
“Het is hier geweldig; ik heb goede verzorging en een prachtig appartement. Ik zou hier voor geen goud meer weg willen”.
Leger des Heils
Met 62,5 jaar ging hij met de VUT. Ze verhuisden naar Vlissingen, waar hun zoon met zijn vrouw woonde. “Mijn zoon had kanker; daar wilden we graag dichtbij wonen. Hij is 3 jaar geleden gestorven. Dat was een erg verdrietige tijd. Vanuit Vlissingen zijn ze naar de Westerkim verhuisd, toen zijn vrouw blind werd.
“Voor mij betekent geloof, hoop en liefde. Dat je de kracht vindt om verder te gaan na iets verdrietigs. Er is een God die niet mijn verdriet wegneemt, maar wel mij de kracht geeft om het verdriet te dragen.”
“Ik ben trots dat ik al 75 jaar lid van het Leger des Heils ben. Toen ik met de VUT was verzorgde ik de dienst elke zondag. Het hele gevoel was fantastisch, want je bracht Gods Woord. Ik vind het fijn om mensen blij te zien”.
Gemis
Door corona gaat wandelen niet meer. Vroeger las de jonge Henk veel streekromans, maar helaas gaat dit ook niet meer. Ondanks dat, geniet Henk nog steeds. Hij is dankbaar dat hij er nog is. “Maak ervan wat ervan te maken is! Dat ik hier woon, dat er goed voor mij gezorgd wordt, vind ik heel belangrijk. Houtbewerking is mijn hobby; elke week ga ik met veel plezier naar de houtbewerking toe. We hebben een fantastische ploeg mannen bij elkaar. Daarbij drinken we elke dag koffie beneden en kunnen we van gedachten wisselen met andere bewoners.”
“Natuurlijk mis ik mijn vrouw, maar ze is altijd bij me, heb een urn van haar bij mij in de kast staan en heb een prachtige stropdas met een foto van mijn vrouw erop. Deze draag ik elke zondag! Nog een mooie herinnering. We zijn verloofd op het bankje bij het theehuisje in het Spaarbankbos. Toen zeg ik tegen haar, waarom huil je nou, ik ben 3 jaar ouder dan jij. Zeg ik, ja dat klopt, maar mijn IQ is 6 jaar ouder dan jij. Samen heerlijk gelachen!”
